اخر وقت
آخر وقت عبارت است از لحظات پایانی زمان تکلیف که امکان انجام دادن تکلیف با تمام اجزاء و شرایط وجود داشته باشد و از آن در باب صلات آمده است.
سلام.خسته نباشید.خصوصی:[با اجازه حذف نکردم] خیلی وقتی احساس تنفر از خودم /اینکه چرا شهامت راست گفتنو ندارم/چرا نمازامو اخر وقت می خونم/چرا همه چیزو می دونم ولی عمل نمی کنم/چرا اینقدر زود عصبانی می شم/چرا تا این حد با پدرو مادرم وبرادرم بد برخورد می کنم/چرا کاری برای نزدیک کردن ضهور اقا و بهبود وضعیت جامعه ام انجام نمبدم/چرا تا این حد عمرمو تلف میکنم چرا همه ی توبه هاموبه این راحتی میشکنم/و...هزاران چرای دیگه انقدر ازارم می ده که به خدا می گم خدا من که از دست خودم خسته شدم نمی دونم تو چطور منو تحمل می کنی/نمیگم نا امیدم نه /اتفاقا چون امیدوارم از شما می خوام که کمکم کنید و چندتا تمرین برای حذف همه ی اون غیبهایی که گفتم بهم بدین. ازتون خواهش می کنم مثل همیشه یه حرفه تازه بزنین. تمرین هاتون رو هم یه جوری بدین که به درد ما شاگرد تنبلا بخوره.
سلام/ با تشخیص مشکل نصف راه درمان را طی کرده اید. شما انتظاراتی از خود دارید که همگی پسندیده است اما اراده محقق کردن آنها را ندارید. یکی از روشهای رایج برای تغییر رفتار ثبت رفتارهاست. هر شب تمام رفتارهای مثبت و منفیتان را در دو ستون جداگانه یادداشت کنید. جریمه ای برای خود در صورت انجام رفتارهای منفی مقرر و عزم خود را برای اجرای آن جزم کنید.بعد از مدتی می توانید کنترل رفتارهای خود را بدست گیرید. هیچ کس جز خود شما نمیتواند در این مورد به شما کمک کند. رابطه معنوی خود را با خداوند تقویت کنید. انجام برخی عبادات مستحب را در برنامه روزانه خود بگنجانید. اگر میتوانید در مسجدو جلسات مذهبی یا کلاسهای اخلاق شرکت کنید تا تحت تاثیر معلم و روحیه جمعی کلاس اراده تان برای تغییر رفتار قویتر شود. هر گام به جلو یک موفقیت است و شیرینی طعم موفقیت رشد و حرکت را سریعتر میکند.
سلام/ با تشخیص مشکل نصف راه درمان را طی کرده اید. شما انتظاراتی از خود دارید که همگی پسندیده است اما اراده محقق کردن آنها را ندارید. یکی از روشهای رایج برای تغییر رفتار ثبت رفتارهاست. هر شب تمام رفتارهای مثبت و منفیتان را در دو ستون جداگانه یادداشت کنید. جریمه ای برای خود در صورت انجام رفتارهای منفی مقرر و عزم خود را برای اجرای آن جزم کنید.بعد از مدتی می توانید کنترل رفتارهای خود را بدست گیرید. هیچ کس جز خود شما نمیتواند در این مورد به شما کمک کند. رابطه معنوی خود را با خداوند تقویت کنید. انجام برخی عبادات مستحب را در برنامه روزانه خود بگنجانید. اگر میتوانید در مسجدو جلسات مذهبی یا کلاسهای اخلاق شرکت کنید تا تحت تاثیر معلم و روحیه جمعی کلاس اراده تان برای تغییر رفتار قویتر شود. هر گام به جلو یک موفقیت است و شیرینی طعم موفقیت رشد و حرکت را سریعتر میکند.
عنوان سوال:
سلام.خسته نباشید.خصوصی:[با اجازه حذف نکردم] خیلی وقتی احساس تنفر از خودم /اینکه چرا شهامت راست گفتنو ندارم/چرا نمازامو اخر وقت می خونم/چرا همه چیزو می دونم ولی عمل نمی کنم/چرا اینقدر زود عصبانی می شم/چرا تا این حد با پدرو مادرم وبرادرم بد برخورد می کنم/چرا کاری برای نزدیک کردن ضهور اقا و بهبود وضعیت جامعه ام انجام نمبدم/چرا تا این حد عمرمو تلف میکنم چرا همه ی توبه هاموبه این راحتی میشکنم/و...هزاران چرای دیگه انقدر ازارم می ده که به خدا می گم خدا من که از دست خودم خسته شدم نمی دونم تو چطور منو تحمل می کنی/نمیگم نا امیدم نه /اتفاقا چون امیدوارم از شما می خوام که کمکم کنید و چندتا تمرین برای حذف همه ی اون غیبهایی که گفتم بهم بدین. ازتون خواهش می کنم مثل همیشه یه حرفه تازه بزنین. تمرین هاتون رو هم یه جوری بدین که به درد ما شاگرد تنبلا بخوره.
پاسخ:
سلام/ با تشخیص مشکل نصف راه درمان را طی کرده اید.
شما انتظاراتی از خود دارید که همگی پسندیده است اما اراده محقق کردن آنها را ندارید.
یکی از روشهای رایج برای تغییر رفتار ثبت رفتارهاست.
هر شب تمام رفتارهای مثبت و منفیتان را در دو ستون جداگانه یادداشت کنید.
جریمه ای برای خود در صورت انجام رفتارهای منفی مقرر و عزم خود را برای اجرای آن جزم کنید.بعد از مدتی می توانید کنترل رفتارهای خود را بدست گیرید.
هیچ کس جز خود شما نمیتواند در این مورد به شما کمک کند.
رابطه معنوی خود را با خداوند تقویت کنید.
انجام برخی عبادات مستحب را در برنامه روزانه خود بگنجانید.
اگر میتوانید در مسجدو جلسات مذهبی یا کلاسهای اخلاق شرکت کنید تا تحت تاثیر معلم و روحیه جمعی کلاس اراده تان برای تغییر رفتار قویتر شود.
هر گام به جلو یک موفقیت است و شیرینی طعم موفقیت رشد و حرکت را سریعتر میکند.
- [سایر] درد من حصار برکه نیست ... درد من زیستن با ماهیانیست که فکر دریا به ذهنشان خطور نکرده است . سلام آقای مرادی . باز هم اومدم ازتون کمک بخوام . من 21 سالمه ، مادرم فوق العادست ، خدا رو شکر میکنم ، پدرم هم بد نیست ولی در حدّ افراطی متعصبه . ما 3تا بچه ایم ، من اولین فرزند و تنها دخترم و همین حساسییت پدرم رو تشدید میکنه . همیشه بهش احترام میذاشتم ( به خاطر عقاید ایشوون خیلی جاها پا گذاشتم رو علایقم ، مثلا ً انتخاب رشته ی تحصیلیم تو دبیرستان ) تا زمانی که دیدم این سکوت و احترام داره منو از مسیر رویاها و خواسته هام دور میکنه . نذاشت برم دانشگاه ، چون به نظرش محیط دانشگاه بده و آدم عاقل نباید خودشو در معرض گناه قرار بده ( توجه داشته باشید که ایشوون خودش دانشگاه رفته ). تا این مرحله زندگیم اطرافیانم خیلی متوجه گذشت های ریز و درشت من نشده بودن ، ولی یه رشته ی خوب ، دانشگاه سراسری ، تهران و سکوت من در مقابل مخالفت پدرم توجه همه رو جلب کرد ، هر جا میرفتیم همه با پدرم بحث می کردن شاید راضی بشه ، ولی اوون مثل همیشه مغرور ، با حس پیروزمندانه ای ، بدون توجه به احساسات من ، همه رو نا امید کرد . هیچ وقت نخواست بفهمه که تو دل من چی میگذره . از اوون به بعد خیلی ملموس ترحم اطرافیانم رو حس کردم ، میشنیدم که پشت سرم چه حرفایی میزنن ( دختر بیچاره با این همه هوش و استعداد زیر دست چه آدمی افتاده و .... ) به تدریج نا بود شدم . باور کنید من آدم ضعیفی نیستم ، آستانه ی صبر هر آدمی یه اندازه ای داره . شما نمی دونید چه قدر سخته گذرووندن زندگی با این فکر که تو میتونی اما نمیذاره . کم کم هدفمو گم کردم و این بی هدفی و سردرگمی باعث شد کاری رو انجام بدم که اوون موقع هم میدونستم اشتباهه . با پسری آشنا شدم که خدارو شکر آدم بدی نبود و از خلا ً عاطفی من سو استفاده نکرد . قراره ازدواج گذاشتیم ، هر وقت حرف خواستگاری می زد با مخالفت شدید من مواجه می شد . چیکار باید میکردم؟ میومد خواستگاری که چی بشه ؟ که با ازدواجمون مخالفت بشه چون من خیلی خوشگلم و هر مردی لیاقت منو نداره ، چون اوون خیلی پولدار نیست و نمیتونه یکی یدونه ی باباشو خوشبخت کنه و .... ( البته بگم که من از اولش همه ی مشکلاتی که سر راه ازدواجم بود رو برایه اوون بنده ی خدا توضیح داده بودم و اوون با علم به شرایط من اصرار کرد و خواست بهش اجازه بدم سعی شو بکنه .) از اول تا آخر آشنایی ما 4 ماه طول کشید . پدرم متوجه رابطه ی پنهانی ما شد و تازه از اینجا دردسرای زندگی من آغاز شد ، تمام آزادی هام ( که خیلی اندک بود ) ازم گرفته شد . حساسییت های بیشتر ، با من قهر کرد ، توهم هاش شروع شد . به خاطر مامانم از اوون پسر گذشتم ، خیلی سعی کردم طوری از زندگیش بیرون برم که زیاد ضربه نبینه اما میدونم که چندان موفق نبودم . اوون بیشتر از من عذاب کشید ، من اولین باری نبود که در مورد خواسته هام شکست می خوردم ، هر چند که تلخترین شکستم بود اما پذیرفتم . اما اوون چی ؟ امیدوارم منو بخشیده باشه . دیگه من یه دختر 19 ساله بودم با یه شکست عشقی ، یه عالمه عذاب وجدان ، یه پدر تلختر از همیشه و مادری که دیگه حاضر نبود از من حمایت کنه . خیلی طول کشید تا مادرم متوجه فشاری شد که برایه شوونه های من خیلی زیاد بود . منو بخشید ولی دیگه هرگز بهم اعتماد نکرد . به یه آدم دیگه تبدیل شدم ، حتی دلم نمی خواست راجع به خودم فکر کنم ، تا قبل از ماه رمضان امسال که تصمیم گرفتم کمی زندگی کنم . دوباره به باورهام برگشتم . حالم خیلی بهتر شد . قرار شد دیگه خواستگار راه بدیم که ای کاش هیچ وقت راه نمی دادیم . یکی از خواستگارا ( که قبلا ً ماجراشو براتون گفتم ) هم خانواده ی محترمی داشت ، هم خودش آدم منطقی و خوبی به نظر میرسید . و یه داستان تکراری که من موافقم و پدرم مخالف . جواب منفی دادیم ولی اوونا قانع نشدن و ظاهرا ً تصمیم ندارن دست بردارن . برام مهم نیست چی پیش میاد ، فقط دعا میکنم دیگه این ماجرا تموم بشه . دیگه تصمیم ندارم ازدواج کنم . اگه قراره هر کسی رو که من بپسندم پدرم نپسنده ، چرا خودمو درگیر کنم ؟ چند نفر رو ندیده رد کردم . حالا یه موردی پیش اومده که نمی تونم راه ندم ، نتونسنم دلیلی پیدا کنم . خیلی نگرانم . می ترسم ، نمی دونم باید چی کار کنم . می ترسم مرتکب اشتباه بشم . خواهش می کنم کمکم کنید . خیلی درمانده شدم . احساس بدبختی میکنم . ببخشید که طولانی شد .
- [سایر] الا بذکر الله تطمئن القلوب. با سلام و عرض ادب و خسته نباشید خدمت حاج آقای مرادی. نمی خوام زیاد وقت شریفتون رو بگیرم ، سر ِ یه دوراههیه بزرگم و به این امید که دری به روم باز کنین مزاحمتون شدم . 23 سال از خدای مهربونم عمر گرفتم. توی یه خونواده ی متدین و با ایمان بزرگ شدم . خونواده ای که سرمایشون مهر و محبت و عاطفه ایه که نسبت به همدیگه دارن و هر گز ، هرگز اونو از هم دریغ نمی کنن.نمی گم تمام عمرمو و نمی گم خیلی خوب و کامل ولی سعی کردم بیشتر وقتمو صرف عبادت همون خدایی بکنم که همیشه بهترینهاشو برام خواسته . و همیشه از بابت چیزایی که بهم داده ممنون دارش بودم و بابت چیزایی که از سر حکمتش نداده ، شکر گذارش . دو سال از تحصیلم توی دانشگاه میگذره.توی این 2 سال خیلی عوض شدم، سعی کردم هر روز خودمو بیشتر به خدا نزدیک کنم تا صداشو بشنوم، تا بتونم راهی رو که توش قدم گذاشتم به سر منزل مقصود برسونم. هیچ وقت چه توی این 2سال و چه قبل از اون به هیچ پسری هم صحبت نشدم ، نه اینکه موقعیتش برام پیش نیاد ، نه ، همیشه باورم بر این بوده که ارزش احساساتم خیلی بیشتر از این حرفاس که بخوام اونو بدم به دست کسی که معلوم نیست قدرش رو بدونه یا نه تا اینکه یکی از همکلاسی های پسرم نظرم به خودش جلب کرد ، من با وجود اینکه توی شهر کاملاً مذهبی و خونواده ی خیلی متدینی بزرگ شدم و لی کمتر پسری رو دیدم با این اعتقادات، پاک ، ساده ، با ایمان ، با خدا، سر به زیر .از طریق اون با مسجد و مراسم امام زمان انس گرفتم ، ازم نخواس که چادر بزنم ولی وقتی برام از خوبی های چادر گفت ، با عشق به بی بی فاطمه چادری شدم . اینقدر برام از ارزش زن گفت که حتی الان دیگه حاضر نیستم یک تار از موهام رو هم نا محرم ببینه حاج آقا منو دلبسته ی اعتقاداتش کرد. تا اینکه تقریباً یکسال پیش به من پیشنهاد ازدواج داد ، با تمام مشکلاتی که داشتیم . اون 1.5 از من کوچیکتره و خونوادش هم نسبت به خونواه ی من نسبتاً مذهبی تر. وقتی که خونوادش رو در جریان قرار داد تقریباً همه مخالفت کردن ، به خاطر اختلاف سن و .. ولی ما تصمیممون واسه ازدواج بر مبنای 2-3 سال آینده بود ، چون ایشون واقعاً الان شرایط ازدواج رو ندارن ، سربازی ، کار و .. ولی خدایی داره که وقتی بهش توکل میکنه هر چیزی رو که بخواد بهش میده و این برای من خیلی مهمه .این ایمانی که داره برام قابل ِ ستایشه . ارتباط زیادی با هم نداشتیم گاهی تلفنی به خاطر اینکه از حال همدیگه با خبر بشیم . و گاهی ایمیل. یه رابطه ی کاملاً سالم بر پایه ی اعتقادات دینیمون برای شناخت بیشتر همدیگه . ما حتی همدیگه رو با اسم کوچیک هم صدا نزدیم . یه بار هم تو چشمای همدیگه نگاه نکردیم . نیت ما از اول با همدیگه به خدا رسیدن بود . ولی اون همش میگه که از این ارتباط احساس گناه میکنه ، حاج آقا ما هیچ کاری نکردیم که حتی زمینه ای برای ارتکاب به گناه باشه . به من بگید کجای این رابطه گناهه؟ آیا گناه که انسان با انگیزه برای رسیدن به کسی که قلباً دوسِش داره تلاش کنه و به هدفش برسه؟ کجای قرآن نوشته شده اگه یکی رو دوس داشته باشی و برای رسیدن بهش تلاش کنی گناه کردی؟ تا اینکه چند روز پیش تماس گرفته و با بغض میگه که یه اتفاقی افتاده که باید همدیگه رو فراموش کنیم . هرچه اصرار میکنم که چی شده جواب نمیده و میگه نمیشه بگم.قسمم میده که بدون اینکه چیزی بپرسم فراموشش کنم. من میدونم ، میدونم که اون اگر خواستار جدایی شده فقط به خاطر خودمه . چون همیشه میگه که ارزش تو بیشتر از منه ... به نظر شما من باید چیکار کنم ؟ مگه 2سال حرف کمیه ؟ مگه احساس چیز بی ارزشیه؟ حاج آقا من نمی تونم . من توی عمرم هیچ کسی رو به اندازه ی ایشون دوس نداشتم . به خاطرش پا روی خیلی چیزا گذاشتم . تمام سختی‌ها رو حاضرم به جون بخرم ولی بدونم اون در کنارمه . به نظرتون اگه اختلاف سن 1.5 خیلی مهمه پس چطور بی بی فاطمه ثمره ی یه ازدواج با اختلاف سن 25 ساله؟ اکثر جوابهایی رو که به پیامهای مشابه داده بودین مطالعه کردم . میدونم که شما هم بر این عقیده هستین که اختلاف سن ممکنه دردسر ساز بشه ولی حاج آقا وقتی یکی عاقله و منطقی چه فرقی میکنه کوچیکتر باشه یا بزرگتر ؟ وقتی دو نفر در کنار هم میتونن به آرامش برسن و در سایه ی آرامش به اوج کمال ، چرا اینقدر مسئله ی اختلاف سن باید مهم باشه؟ چرا خونواده ها این چیزا رو درک نمیکنن ؟ چرا به جای اینکه دست جوونا رو بگیرن و کمکشون کنن اینقدر سر هر مسئله ای بهانه میگیرن و مخالفت میکنن ؟ حاج آقا کمکم کنید. یا علی .
مسئله مرتبط یافت نشد